‘Forever is a lie,’ is een regel uit ‘Soon’. Dat is een nummer op ‘Ghost’, de nieuwe plaat van het nieuwe Falling Man. Alles verandert. Zanger Sam Louwyck vertrok. Zijn agenda als acteur raakte te vol, voor Falling Man was er amper nog tijd. Sven De Potter, Lode Sileghem en Polie Van De Velde gingen op zoek naar een nieuwe stem.   Enter Sander Van den Broecke. Zong 28 jaar geleden zijn laatste noot in een bandje dat vooral rhythm & blues uit de fifties coverde en dan niks meer. Alleen maar goesting. Falling Man heeft er altijd al van overgelopen.   Eerst in het repetitiehok, dan in de studio, vond Falling Man zichzelf opnieuw uit. Met Wouter Vlaeminck (producer van Raketkanon, The Guru Guru, Kapitan Korsakov, Ansatz Der Maschine, en ook de titelloze eerste van Falling Man) namen ze in The Yellow Tape ‘Ghost’ op. Een plaat waarop gitaren en illusies aan scherven gaan, riffs en noise erin hakken als het verlies waarover wordt gezongen, en melodieën en beats de pijn verzachten of wegblazen.    Een ander Falling Man. Same same, but different, met nog steeds de erfenis van de Berlijnse Bowie in de koffer, Sonic Youth, Unwound, The Fall, Beefheart en Jon Spencer, wat razernij, een liefde voor muzikale Japanse meisjes en David ‘Pere Ubu’ Thomas. En wat krassen op het bord.    'Ghost' gaat vaak over afscheid. Verlies van de jeugd in 'Wrong Song' en 'Soon'. Van liefde in 'Beach Blues' en 'Sleep' en 'Wrong Song'. Van zelfbeheersing in 'Red Haze'. Van de zanger van Suicide in 'Mister Vega'. In 'Robot Kaput' verliest iemand de grond onder zijn voeten. In 'My Ghost' een dierbare.  'Blood Moves' gaat gewoon over seks.

Haïkus soniques, madrigaux électriques et ritournelles obsédantes Clement Nourry parcourt les fonds sous-marin avec ses 6 cordes et en ramène un album dépouillé: Under the Reefs Un voyage onirique avec John Fahey, Gesualdo et Ornette Coleman